قهوه جاوه

 

 

 

 

قهوه جاوه:

 

جاوه

جاوه یکی از بزرگ‌ترین جزیره‌های مجمع‌الجزایر اندونزی و بزرگ‌ترین تولید‌کننده‌ی قهوه در میان آن‌هاست. قهوه عربیکای جاوه مشهور است. بهترین قهوه عربیکا در ارتفاع بیش از ۱۵۰۰ متر به بار می‌آید. دمای ۱۶ تا ۲۰ درجه‌ی سانتیگراد بهترین دما برای کشت این قهوه است. گیاهان عربیکا بیشتر در معرض بیماری هستند، به همین دلیل کشاورزان توجه بیشتری طی دوره‌ی رشد به آن‌ها نشان می‌دهند. جاوه همچنین به تولید یکی از بهترین قهوه‌های قدیمی دنیا در جاوه‌ی قدیم مشهور است. قهوه‌دانه‌های جاوه را می‌توان به مدت ۲ یا ۳ سال انبار کرد. این کار باعث افزایش طعم قوی و ویژه‌ای می‌شود که عربیکا به آن مشهور است.

این قهوه یکی از اجزای سازنده‌ی بِلندِ (blend) سنتیِ «موکا جاوه» است که ترکیبی‌ست از قهوه‌ی یمنی و جاوه. در برخی از استان‌ها مقداری از قهوه‌ی تولید‌شده را در گونی‌هایی از جنس کرباس می‌ریزند و تا ۵ سال نگهداری می‌کنند و طی این مدت آن را هوا می‌دهند، گردگیری می‌کنند و هم می‌زنند. با گذشت زمان دانه‌های قهوه از سبز به قهوه‌ای روشن تغییر رنگ می‌دهند و طعم آن‌ها قوی‌تر و ترشی‌شان کم‌تر می‌شود. این قهوه‌ها طعم‌های مختلفی از سدر گرفته تا ادویه‌هایی مثل دارچین یا میخک به خود می‌گیرند و بادی آن‌ها غلیط و شربتی (syrupy) می‌شود. این قهوه‌های جا افتاده را دولت کهن‌سال (Old Government)، قهوه‌ای کهن‌سال (Old Brown) یا جاوه‌ی کهن‌سال (Old Java) می‌نامند.

قهوه‌ی جاوا در مقایسه با بهترین قهوه‌های سوماترا و سولاوسی زور و جان کمتری دارد، اما سبک‌تر و خالص‌تر است و رنگ روشن‌تری‌ در فنجان دارد که این‌ها را مدیون روش فرآوری خیس (Wet Process) و متدهای پیچیده‌ی خشک کردن در مزرعه‌های بزرگ است. در بهترین حالت‌شان آن‌ها شیرینی مبهوت‌کننده‌، رایحه‌ای سبک و سیال با رگه‌هایی از مغزها، ادویه‌ و وانیل دارند. در بدترین حالت، سختی و کهنگی از خود نشان می‌دهند که نتیجه‌ی همان خشک کردنی است که با ماندن رطوبت، نیمه‌کاره مانده و بلای تمام قهوه‌های اندونزی شده است. با این حال قهوه‌ جاوای خوب حکم گنج را دارد: با ترشی کم، اما سبک و چابک، سرزنده و تافته از ظرایف.